20111020

Z kronikarskiego obowiązku... - Versace for H&M

Można wykorzystać jako materiał porównawczy do poprzedniego posta:) Dodam tylko, że kolekcja (męska, damska i home) składa się z ponad 60 elementów i dostępna będzie w wybranych sklepach...i na Allegro:) w połowie listopada. Ceny - od 40 do 300 euro (na A. pewnie ze 3 razy drożej). Ktoś się skusi na sweterek w palmy?:)

Versace for H&M 2011 - zdjęcia: vogue. fr

Między światłem a cieniem - Lumen et Umbra

Gdy najbardziej włoska z włoskich marek Versace oraz jej współpraca z odzieżowym gigantem znajdują się na językach wszystkich, a media i tłumy spragnionych "wielkiej mody za małe pieniądze" już ostrzą zęby w oczekiwaniu na efekty tej kolaboracji, ja sięgam po całkowite przeciwieństwo tego, co wkrótce znajdziemy na półkach w H&M. Mimo że też z Włoch, marka Lumen et Umbra ma korzenie głęboko osadzone w japońskiej kulturze, a to za sprawą jej projektanta Issei Fujita. Ten szalenie uzdolniony Japończyk mieszkający w Rzymie wystartował z własną kolekcją w 2006 roku. Początki były dość skromne, ale jego t-shirty zdobione nadrukami bazującymi na grze światłocieni zostały przyjęte tak entuzjastycznie, że postanowił on zagłębić się bardziej w świat tekstur i nowych technik tworzenia. Zafascynowany projektami Yamamoto czy Comme des Garcons i japońskim rzemiosłem zaczął łączyć w swoich przyszłych kolekcjach precyzję kroju, dbałość nad formą oraz potencjał, który w procesie tworzenia daje tkanina, na której się pracuje (często są to dzianiny z domieszką rozmaitych włókien węglowych, papierowych, metalowych w połączeniu z wysokiej jakości wełną, jedwabiem czy kaszmirem). Luksusowe to projekty, chociaż nie mają z szykiem a la Versace nic wspólnego. Brak tu rozbuchanej kolorystyki, kapiącego złota, idealnego wykończenia, chociaż to ostatnie jest zabiegiem zamierzonym. Jest piękno prostoty i szacunek dla tkaniny, która w projektach Fujita gra pierwsze skrzypce - od niej wszystko się zaczyna i na niej kończy. Przynajmniej w moim przypadku jakość tkaniny jest jednym  z najważniejszych czynników decydujących o zakupie - czyż nie jest przyjemnie owinąć się w najprostszy nawet sweter, gdy ten zrobiony jest z kaszmiru:) Zabrzmiało to tak snobistycznie, że już bardziej nie może:) Dopiję więc szampana, zagryzę kawiorem i idę spać:)))


www.lumenetumbra.biz

www.farfetch.com

20111013

Zwykły biały t-shirt

Każdy znany mi mężczyzna ma w szafie co najmniej jedną białą koszulkę. Złożyło się również tak ,że panowie, których styl obserwuję i podziwiam często budują swoje "codzienne ubranie" na bazie tejże. Rozumiem to świetnie, bo biały T-shirt jest tą częścią garderoby, która nie potrzebuje spektakularnych dodatków, żeby wyglądać świetnie. Spójrzmy chociażby na Jamesa Deana, który ze zwykłego białego podkoszulka uczynił "must have" męskiej szafy i sprawił, że ta ukrywana dotąd skrzętnie pod pulowerami i koszulami bielizna wyjrzała na światło dzienne. Nie chcąc prowadzić tu historycznych wywodów nadmienię tylko, że popularność zdobywał sukcesywnie ( t-shirt, nie Dean:) od 1943 roku, kiedy to do europejskich brzegów przybiły oddziały amerykańskiej armii, dla których biała koszulka była częścią umundurowania (oczywiście jego spodniej części). W tym też okresie "T. Type shirt" trafia do produkcji masowej. Ot, tyle historii via Wikipedia:)

Ja też w sytuacji "nic mi się nie chce, a muszę" wyciągam z szafy biały basic, narzucam jakieś "jebotko" na grzbiet i jestem gotowy stawić czoła światu;). Ale niestety, zauważam z przykrością, żywotność i "przydatność do spożycia" tej podstawowej części mojej garderoby jest zastraszająco krótka. Turecko-hinduskie wyroby oferowane przez ogólnodostępne (dla mas i kieszeni) sklepy po paru występach są w fatalnej kondycji, a poza tym, a może przede wszystkim są po prostu tym, czym są - zwykłą białą koszulką. Mimo to nabywam kolejną, bo nie umiem się bez niej obejść, ale skrycie marzę, że któregoś dnia znajdę ideał niezwykły w swojej zwyczajności, zaskakujący krojem, rodzajem tkaniny, detalem. Przy okazji zastanawiam się, czy np. basic Acne albo T by Wang w porównaniu z podobnym z H&M faktycznie   wypadnie lepiej (i może ktoś mi odpowie, bo jeśli tak - inwestuję od razu:) Tymczasem przeczesałem internet wzdłuż i wszerz - wszystkie kolory tęczy, przewaga czerni, szarości  - dostępne. Bieli niewiele. Niech będzie to więc post życzeniowy - poniżej przedstawione wyroby spełniają wszystkie moje warunki dotyczące koszulki idealnej. Dajcie mi jeszcze białą. 


zdjęcia via www.farfetch.com




20111007

Francesco Cominelli

Kiedy w styczniu zeszłego roku szukałem zdjęć do zilustrowania tego posta, na blogu Sartorialista natrafiłem na jedno, które szczególnie przykuło moją uwagę. Młody, świetnie ubrany mężczyzna o ujmującym spojrzeniu i uśmiechu wydał mi się na tyle ciekawą postacią, że zacząłem szperać w czeluściach internetu w poszukiwaniu kto zacz. Gdy natrafiłem na nazwisko Francesco Cominelli sieć wypluła setki zdjęć, które potwierdzały, że mam do czynienia z modowym geniuszem, którego każda stylizacja stanowi niezwykłe źródło inspiracji i ucztę dla oka - kolory, faktury, wzory zestawione w bardzo malarski sposób, dopracowane do perfekcji, a jednocześnie dość nonszalancko, jakby od niechcenia tworzące spójną, wysmakowaną całość.

Cominelli pracował dla Vogue Homme i z pewnością w stylizowanych przez niego sesjach można odnaleźć to je ne sais quoi stanowiące o niepowtarzalności jego stylu....Nie wiem. Teraz z przykrością to stwierdzam, ale nie znam rezultatów jego pracy dla magazynu. Bardziej interesował mnie on sam, nieczęsto bowiem można zobaczyć osobę, która jest chodzącym manifestem tego, co my sami rozumiemy przez modę. Ja znalazłem to u Cominelliego, dlatego też z uwagą śledziłem jego pojawienia się na tygodniach mody, gdzie często był fotografowany przez Tommy'ego Tona (Jak&Jil), który na łamach bloga zamieścił świetny foto-esej zatytułowany po prostu : My Favorite Things: Francesco Cominelli, a w zeszłorocznym jesiennym GQ tak opisał jego styl:

Patrząc na sposób ubierania się Francesca trudno zidentyfikować, co właściwie ma na sobie. Nie zgadniesz czy nosi coś od Kenzo, Zegny, czy znalezisko z pchlego targu; to dar jego stylizacyjnych umiejętności. Bawi się warstwami, mieszaniem wzorów, tkanin i kolorów, tworząc odświeżająco młodą a zarazem wysmakowaną całość.


zdjęcia: thesartorialist.com, jak&jil.com

Dziś rano Vogue.fr poinformował, że Francesco Cominelli zmarł wczoraj w swoim paryskim mieszkaniu. Mam nadzieję, że Ci, dla których był inspiracją, nie pozwolą aby o nim zapomniano.

20111004

Doniesienia z frontu - Marni w Zarze

Nie jest niczym zaskakującym ,że sieciówki kopiują projekty znanych designerów w tempie wręcz zaskakującym. Często nawet nie zdążymy pomyśleć, że miło by było mieć jakąś rzecz, którą zobaczyliśmy na tym lub innym pokazie, a tu - bah! - w Zarze czy H&M już uśmiecha się do nas z wieszaka upragniony sweter czy płaszcz. 
Tak też było i z tymi projektami Marni - najpierw pokazy i lookbooki, ochy i achy, potem powtórka filmu " A Single Man" i biały mohairowy sweterek, noszony przez Nicholasa Houlta  i moje pragnienie posiadania podobnego w intensywniejszym kolorze:), następnie znów ochy i achy nad kolekcją Marni i oczekiwanie na sieciówkowe inspiracje. Et volila! Słowo ciałem się stało, a Marni w Zarze zagościło. Oczywiście skład jak to w Zarze (mieszanka akrylowo-nylonowo-wełniana), co trochę odstrasza mnie od zakupu, cena także trochę za wysoka jak na średniej jakości dzianinę... A może by tak parę kłębków mohairu, druty i zaprzyjaźniona ciocia...? :)





         
zdjęcia od lewej: 1 i 3 - Marni / mrporter.com
                                                                         2 i 4 - Zara/ zara.com